I. "Walka z Umierającym"

        Deidara szybko, lecz niechętnie zebrał się do kupy. Mimo, że było mu ciężko się poruszać, postanowił zużyć ostatki chakry, jaka mu pozostała. Może i z jego perspektywy wyglądało to nie najgorzej, ale tak naprawdę sytuacja przedstawiała się wręcz tragicznie. Mimo że kunoichi nie wydawała się jakaś nadzwyczajnie silna w jej chakrze było coś dziwnego, coś niezwykle kojącego. Na dodatek jej aura, wzbudzała w Deidarze dziwną chęć dobroci.

        — Coś nie tak, blondasku? — Przed obliczem chłopaka pojawiła się średniej wysokości niewiasta o kruczym kolorze długich włosów.

Jej kasztanowe oczy przewiercały twarz Deia na wskroś. Miała krótką, szarą spódniczkę i luźną czarną bluzę, sięgającą do połowy ud. Bynajmniej blondyn tylko tyle zauważył zanim pierwszy kunai wylądował pomiędzy jego nogami.

         — Ej! — krzyknął, rozszerzając nogi. Kto wie co by się stało gdyby tego nie zrobił.

     — Walcz. Sam tego chciałeś. — powiedziała kobieta, zachęcając go do pojedynku. Dobrze wiedziała, jak się skończy, ale i tak chciała postawić na swoje.

     — Cholera, jesteś bardzo upierdliwa! Ale zaraz poznasz moją sztukę, un! — Blondyna poniosło.

Zerwał się na równe nogi i włożył dłonie do kieszeni po bokach, w których znajdowała się glina.

     — Nie będę czekać wieki! — Rzuciła kolejnym nożem, ale tym razem blondyn szybko go uniknął, odrzucając w jej stronę kilka shurikenów.

      — Poznaj, czym jest sztuka! — Po chwili pod nogami dziewczyny pojawiło się kilka białych małych mrówek.

      — To ta sztuka? Bawisz się plasteliną? — O mało nie parsknęła śmiechem, lecz tym razem nie poirytował się. Złożył dłoń w podstawową pieczęć i uruchomił gliniany zapalnik.

— Katsu! — Bomby wybuchły, powodując daleki odrzut ciałem dziewczyny. Swoim upadkiem złamała kilka drzew, aż w końcu lgnęła na ziemię, podminowana.

— Robisz zamieszanie, żółtodziobie. — prychnął Deidara, podchodząc do dziewczyny. Kiedy był już pewien swego zwycięstwa, ciało zniknęło, a pojawiła się para.

Cholera, to był klon! Jestem w okropnym stanie, ale to powinienem był zobaczyć!, przeszło mu przez myśl.

— Żałosne. — powiedziała kobieta, wbijając ostry kunai w brzuch chłopaka. Jednakże, blondyn wcale się tym nie przejął i jeszcze raz wykonał pieczęć.

— Katsu! — Kilka drobnych, ledwo widzialnych bomb przylgnęło do ciała brunetki i zniszczyło ją całkowicie. Wykończony opadł na ziemię, tracąc świadomość.

DEIDARA

Nagle moje niebo zaczęło się przejaśniać. Co rusz widziałem w tej ciemności jakiś odcień błękitnego nieba, a nawet gałęzie.

— Um, gdzie ja jestem, do cholery? — Nie mogłem skleić nawet krótkiego zdania. Ba! Było jeszcze gorzej – właśnie straciłem głos.

— Cicho! Już niedaleko, więc się ucisz! — ryknął poszepnie kobiecy głos. No pięknie. Ledwo co wyobrażałem sobie gadające drzewa, pojawiła się kobieta. Znowu mam omamy.

W tym momencie znowu straciłem przytomność.

YUKIJI

Ile ona waży?! A może to on…? W sumie, to sama nie wiem. Chociaż, gdyby się tak przyjrzeć nie ma ani biustu, ani wcięcia w tali. A może to jakaś nastolatka z mocną mutacją?

Zdecydowanie zgłupiałam. Odchyliłam włosy do tyłu, licząc, że znowu nie przeszkodzą mi w życiu. Pociągnęłam chłopaka na małą łódeczkę i sama na nią wskoczyłam.

— A co jeżeli to jakiś gwałciciel?! — Pokraśniałam wewnętrznie i zewnętrznie, upuszczając wiosło, które upadło na leżącego faceta.

No świetnie! Jak matkę kocham, jeszcze się na mnie rzuci z propozycją dołączenia do jakiejś sekty! Uderzyłam się otwartą dłonią w czoło, a cichaczem, jak prawdziwy ninja, zabrałam wiosło z twarzy nad wyraz przystojnej kobiety. Myślałam, że się obudzi, ale chyba zapadła w sen zimowy. Cóż, trudno, z tych włosów będzie niezłe futro!

— Jestem zabawna. — zachichotałam od tak, przeprawiając nas na drugą stronę rzeki. Mimo że w moim mniemaniu podróż trwała jakieś tysiące lat, to najzwyczajniej w świecie zajęła dziesięć minut.

Wciągnęłam ciało na pierwszą lepszą taczkę i ruszyłam w drogę do domu. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, jak to zabrzmiało, a co gorsza wyglądało. Właśnie w tym momencie poczułam się, jak rasowy morderca. Kilku zaprzyjaźnionych wędkarzy spoglądało na mnie, jakbym wygrała na loterii. Ich oczy przypominały wielkie pieniążki! Ciekawe dlaczego. Może to jakiś zbiegły ninja? Czułam się nieco skrępowana. Nie minęła chwila, a przystojna kobieta powróciła na orbitę. Spoglądała na mnie, jak na idiotkę, nie wiadomo czemu. Mimo wszystko dotarłyśmy do chatki całe i zdrowe.

DEIDARA

Kiedy się przebudziłem słońce psikało mi światłem w oczy, a za plecami słyszałem zasapaną kobietę.

O zgrozo, pomyślałem.

Była niczego sobie, dorodnym pawianem. Ale może dlatego tak sądziłem, bo miała podartą spódniczkę i wyglądała jak wściekła małpa? Nie, prędzej gorylica! Właśnie w tym momencie coś ciężkiego uderzyło mnie w głowę. I to nie żaden kokos, czy cycek tej laski, a ciężka płytka spadająca z jakiejś zapyziałej chatki. Jakie było moje przerażenie, kiedy do niej weszliśmy! Wróć, ona mnie tam zaciągnęła, sapiąc, jakby przepychała pociąg. Ale może powinienem jej jakoś podziękować? W końcu, gdyby nie ona i jakieś bandaże, szybko bym skończył jedząc kwiatki od spodu. Nie ma mowy, abym robił za nawóz!

— Jak się nazywasz? — Spytała, siadając naprzeciwko mnie.

No niestety nawet jej nie odpowiem. Straciłem głos, jak zakochana syrenka, ale chyba nie pocałuję na koniec jakiegoś faceta, czy coś? Do licha! A jak mnie wciśnie w suknie ślubną i nigdy nic nie powiem? Mój książę dowie się o płci własnej żony, dopiero w noc poślubną.

O rany! Oblecha! Nie jestem gejem, tylko pedałem, który sam sobie przeczy.

— Zdechłeś? — W tym momencie nie wytrzymałem i przybrałem wyraz twarzy rasowego idioty.

Serio wyglądam, aż tak tragicznie, aby porównywać mnie do martwego zwierzęcia? W każdym razie, odkaszlnąłem i moim arcyświetnym migowym, starałem się przekazać jej informację że straciłem głos. Chyba źle mnie zrozumiała, bo patelnia wylądowała na mojej twarzy szybciej, niż kunai Itachiego. Kiedy trzeci, czwarty raz tego dnia odzyskałem przytomność, nie wiedzieć czemu byłem związany. To jeszcze nic! Na głowie miałem papierową koronę, a dziewczyna przeglądała suknie w szafie! Przepraszam bardzo, ale to jakaś choroba, czy naturalne upośledzenie? Za chwilę wyjdę za jakiegoś misia, który, do cholery, leży obok moich nóg. Istny dom wariatów. Poczułem, że tak nie może być i w końcu otworzyłem usta wydając z siebie pisk, jakby ktoś właśnie gwałcił kota (wcale tego nie widziałem! ><).

— Dobra, zacznijmy jeszcze raz. Nie możesz mówić, czy co? — Ostatnie zdanie powiedziała ewidentnie od niechcenia, ale co tam.

To była moja szansa! Szybko pokiwałem głową, a kobieta w końcu zrozumiała o co chodzi. Nie wyglądałem na mordercę? Nie miałem opaski? Czy jak... Ona traktuje mnie jak pedofila, a nie członka Akatsuki, na litość boską!

— Napiszesz mi, jak się nazywasz? Będzie mi łatwiej się do ciebie zwracać. — Uśmiechnęła się beztrosko, ale jej uśmiech szybko zniknął z twarzy.

— Rokkusu? — Przeczytała ledwo, krzywiąc się co chwilę. Nic na to nie poradzę, że pisanie mi nie idzie. To nawet nie jest sztuka, um!

— Zaraz wrócę, muszę iść po nowe bandaże. — Wyszła, a mi nie wiedzieć czemu zrobiło się gorąco. By stłamsić to uczucie, rozejrzałem się po pomieszczeniu.

Nie było jakieś ogromne, wręcz przeciwnie, było malutkie i przytulne. Ściany w kolorze kakaowca, to samo z podłogą, która już kilka razy robiła za moje łózko. Na przeciwko mnie były drzwi i biały kominek, obok którego stało wielkie dwuosobowe łóżko z baldachimem. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że brunetka siedzi obok mnie i opatruje rany, które upierdliwie mi dokuczały.

Wziąłem do dłoni kartkę i pędzelek, próbując czytelnie napisać: ,,Dlaczego się mną zajęłaś?”. Posłałem jej lekkiego kuksańca w bok i pokazałem napis. Ta tylko zaśmiała się perliście i odpowiedziała:

— Z dobroci serca... skończone! — Wstała z koszyczkiem. — Możesz zostać, ile chcesz. — Dopowiedziała cicho, kierując się do drzwi.

Otrząsnąłem się z amoku i, nie wiedzieć czemu, zasłoniłem twarz włosami, na której mogły pojawić się czerwone plamy. Nigdy nie czułem się tak dobrze, to nadal nie wiedziałem jakim prawem stałem się taki miły. Postanowiłem nie naciągać gościnności i łapiąc za zestaw do pisania, wszedłem za dziewczyną do pokoju. Ale to, co ujrzałem, sprawiło że moje serce coś uderzyło. Taki dziwny impuls. Brunetka płakała, siedząc na ziemi, co jakiś czas wycierając rękawem krokodyle łzy. Nie wiedzieć czemu, chciałem się dowiedzieć dlaczego je roni.

Choelra, Deidara! Jesteś zimnym dupkiem, a nie pocieszycielem!, skarciłem sam siebie w myślach. Wbrew woli napisałem na karteczce ,,Coś nie tak?" i podałem jej ją pod nos brunetce, która zrozumiała to opacznie. Po chwili miała nos umazany w czarnej mazi.

— To nie jest chusteczka! — wykrzyczałem poirytowany, lecz dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, jaką wagę miały te słowa.

I tak w ogóle to ja gadam?!

— Jednak umiesz mówić. — Zakrztusiła się swoimi łzami. Kompletna ślamazara, ale przynajmniej leczyć potrafi.

YUKIJI

Już chciałam krzyknąć, jakim to rasowym dupkiem i kłamcą jest, ale to by wyglądało bardzo dziwnie.

— Co tak ryczysz? — Uważaj bo ci powiem, pedofilu za dychę! Nie mogę wyjść na jakąś ciapę. A teraz nonszalancja, kulturka i pełna profeska! Yukiji z buta wjeżdża!

— Gdzie łazisz z tą raną? Zalejesz mi podłogę, a wtedy nie ręczę za siebie i z twoich włosów zrobię miotłę! — Perfekto. Jego zszokowana mina była taka piękna. Wyglądał jakby zobaczył co najmniej ducha, albo nagą kobietę.

— Ty się odczep od moich włosów, małpiszonie! Albo sam wytnę ci wszystkie, a wtedy zobaczymy, jaka piękna będziesz! — Jego nagły przypływ odwagi i wredoty doprowadził mnie do białej gorączki. Zaraz mu zrobię jakieś piękne tortury, ooo tak!

— Moje włosy są jak sztuka. Nie są trwałe, ale zawsze piękne. — odpyskowałam mu, jak typowa nastolatka.

— Czym dla ciebie jest sztuka, dzieciaku? — Omal nie parsknął śmiechem po wypowiedzeniu ostatniego słowa. Zaraz zedrę mu ten uśmieszek z twarzy!

— Sztuka jest przemijającym pięknem, tak jak moja fryzura. — Nie wiedząc dlaczego, Rokkuso rozszerzył oczy do granic możliwości. To aż cud, że gałki oczne mu nie wypłynęły z oczodołów. A wtedy już bym mu nie pomogła, nie potrafię transplantować oczu. Na prawdę zaczynam się go bać, a już się ściemnia! Yukiji, opanuj swoje chore zapędy i idź po drewno. Tak, to będzie najlepsze wyjście.

Spięłam włosy w niechlujnego koka i opuściłam dom, kierując się do lasu. Na łonie natury czułam się wspaniale. To było najlepsze miejsce, w jakim mogłam dobrze pomyśleć i odpocząć.

— Dzień dobry, panienko! — krzyknął staruszek Rob. Miał zniewalająco długie włosy, spięte z tyłu w kucyk. Wyglądał na około czterdzieści lat, a w rzeczywistości zbliżał się do sześćdziesiątki! Też bym chciała tak dobrze wyglądać w jego wieku.

— Teraz już dobry wieczór, panie Robie! — zachichotałam, przyjaźnie machając ręką.

— A co to za koleżankę przyprowadziłaś do wioski? — zaśmiał się staruszek, łamiąc drewno siekierą. Przez chwilę nie mogłam zrozumieć, o kogo chodzi, ale kiedy przypomniał mi się blondyn od razu odwróciłam się za siebie.

I co, a raczej kogo zobaczyłam? Rokkusu stojącego w miejscu, powstrzymującego się z ledwością do ataku na dziadka. Popędziłam w jego stronę, jak wystrzelona z procy i złapałam chłopaka pod ramionami. Próbował się wyrwać, ale w tym momencie go upuściłam i upadł na ziemię z wrzaskiem. Oczywiście, zrobiłam to całkowicie przypadkowo.

— Od kiedy dziewczyny są takie brutalne?! — wykrzyczał, podnosząc swój wielki tyłek z ziemi.

— Od zawsze. — Gdy tak patrzyłam, jak męczy się z włosami, miałam ochotę go wyśmiać. Wyglądał bardzo komicznie, kiedy kłócił się z własną fryzurą. Wyjęłam z kieszeni gumkę i mu ją podałam. Nie dość, że wygląda jak siedem nieszczęść to zachowuje się gorzej od nich. Istny kabaret.

— Skoro już przyszedłeś, to pomóż mi zebrać chrust! — powiedziałam na odchodne.

— Czy ja ci wyglądam na jakiegoś niewolnika? — oburzył się.

Oczywiście, że byłam zdenerwowana. A nawet gorzej. Byłam tak wkurzona, jak gotujący się wulkan! Już niedługo zobaczy moją erupcję! Złapałam za kamyk i rzuciłam nim w niego.

Ku mojemu zaskoczeniu zablokował go kunaiem. Przestraszyłam się jego zimnego wzroku, pełnego nienawiści. Wyglądał, jakby właśnie wrócił z wojny! Moim największym pechem było to, że przyprowadziłam go do domu. Celował we mnie bronią.

— Ty... chcesz mnie zabić? — Czułam, że zaraz się rozpłaczę. Nie chciałam takiej śmierci.

Łooo, pierwszy rozdział! ^-^ 

Drugi, będzie chyba za miesiąc w 2 albo 3 weekend :)

Betowała: Shori-chan